SEFİL BİR YALNIZLIK

Sen avutulmuş bir hüznün
belki de son demisin.
Demin ağlamaya hazırlanırken
şimdi tebessüm eden yüzümsün.

Sefil bir yalnızlığa büründüm.
Yalnızlığımı, yalnız ben bılıyorum.
Fark edilmiyorum bu kalabalık şehirde
Silik bir yüz,
Uzaktan tanıdık bır simayım sadece.

Yorgun sokakların alıngan kaldırımlarında
çizgilere basmadan yürüyorum.
Kaldırımlar bile kaldırmıyor artık bu fikri.
Düşüncelerimi evlatlık vermek istiyorum.

Bir başımayım bak yine!
Kendimle hesaplaşıyorum.
Hiç ses etmeden,
Kimseye belli etmeden
Usulca akıp gidiyorum bak yine kendimden ...



Şiir : SALİH YILDIRIM