YOL VERMEK

Geçen hafta o kadar yoğun geçti ki , işe git eve gel derken rutine bağladım kendimi. Hafta sonu hazır hava güzelken bir dolaşayım dedim semtimin caddelerini. Yağmur sonrası havanın sıcaklığına aldanıp insanlar sokaklardan taşıp caddelere boşalıyordu o kadar kalabalıktı sokaklar işte gerisini siz düşünün.

Normal bir insan gibi yürüyorum hiç bir tuhaflık yok halimde ama insanlar üzerime üzerime nasıl geliyor anlatamam! Sokağın sonunu tam çıkmıştım ki , bir teyze gördüm karşımda bana doğru geliyor sol taraf sıkışıktı sağa kaydım yol vermek için rahat geçsin diye. Teyzede aynı anda sağa yöneldi.İstem dışı yol vermek amacıyla bende sola yöneldim mecburen, bu seferde güzel teyzem sola yönelmez mi? Dayanamadım,

''Buyur teyzecim lütfen buradan geç'' dedim.Usulca geçti gitti. Bende hiç arkama bakmadan yoluma devam ettim.

5 dak yürüdüm derken orta yaşlarda bir adam karşıdan bana doğru geliyor gayet net görüyorum. Derken sağından geçip gitmeye niyetlendim oda sağa yöneldi, sağda kaldım durdum bekledim

ki, artık tecrübeliydim.Hiç istifini bozmadan suratıma bakınca sol tarafıma yöneldim tam hızımı almıştım yanından geçiyordum ki,

oda sola yöneldi !

Yuhhh dedim kendime,ben mi yürümeyi unuttum yoksa insanların bugün birbirlerine yol veresimi gelmişti?

Duyarlılık güzeldi ama caddenin sonu görme mesafesindeyken yol alamamak çok enteresandı. 10 dakkikada karşılaştığım ikinci yol alamama çabasının 3.versiyonunu görmeye artık tahammülüm yoktu.

Adımlarımızı aniden ufaltarak sağa sola ceylan gibi sekerek birine yol vermek, diğer tarafında bu kibarlık teşebüsüne istemdışı aynı şekilde karşılık vermesi sonucunda iki tarafın da birbirlerine yol hakkı tanıyıp ama tanınan bu haktan bir türlü yararlanaması ne kadar acıydı !

Yerinde sayma eyleminden birazcık sonra,olayın esas kahramanlarının birbirlerine gülümseyerek, zafer kazanmış edasıyla diğerini teğet geçip gidişiyle olayın son bulması,çoğu zaman şahit olduğumuz anlık iletişimlerdir.
Sen karşısındakine yol verirsin meğerse o an onunda sana yol veresi gelmiştir. O anda ikimizde farklı düşünerek başya yönlere doğru yönelsekte o an saniyelik öyle bir şey olur ki, ikimiz yine aynı tarafa doğru hamlede bulunup bu gidişe git diyemeyiz de hep orda kalan oluruz. Gülüp geçeriz o şaşkın halimize öylece yolumuza kaldığımız yerden devam ederiz etmesine de! İşte o anlık gülümsemenin tadı her ne kadar karşında ki kişinin niteliğinde anlam bulsada,

günlük karşılaşılan bu eylem nedense her defasında tuhaf gelmiştir bana.