BUGÜN DE İŞ BULAMADIM ANNE !!!

Bu sabah yep yeni bir umutla kalktım yataktan,gözlerimi ovuştururken bir yandan da üstümdeki sersemliği çarşafla birlikte atıyordum bir kenara.
Dur bi olum kendine gel silkelen dedim. Gereksiz heyecan yapma!
Hemen doğruca elimi yüzümü yıkadım özüme dönmek için.
Akabinde gördüğüm düşü önce işe, sonra da hayra yorup kendimce işe koyuldum. (İş derken bildiğiniz işlerden değil bu, zaten işin olmaması esas konumuz ya!)
Artık güne çok mutlu başlamıştım ki bu alışık olmadığım bi durumdu! Şaşırdım içim kıpır kıpır oluverdi aniden,
sanki dünden farklı bir gün yaşanacakmış ta ona hazırlıklı olmalıymışım izlenimini veriyordu dörtbiryanımda ki ifadeler.
Bu gün dediğim gibi yep yeni ve hiç olmadığı kadar diğerlerinden farklı bir gündü.İşte öyle bir günün sabahında uyandım ben.
Önce internetten rutine bağladığım İk sitelerinde ki ilanlara bakındım,sonra rutin dışına çıkıp farklı arayışlara girdim. Kesmedi beni bunlar sonra ancak bir ayda bırakacağım cv miktarını 2 saat'te dağıttım tüm işverene.Yetmez dedim bir dünya gazete aldım.Göz gezdirdim ilanlara önce altını çizdim ilanların sonra üstüne notlar aldım nihayettinde en az 10 yeri aradım bu ilanlardan.Şimdilik bir sonuç yoktu ama bugun olacaktı,olmalıydı da çünkü şansım bugun dönmeliydi!
Artık gün ağırmaya yaklaşmıştı içimdeki umudun yerini karamsarlığa bırakmasına saatler kalmıştı,kulaklarım artık telefonlarımın çalan zil sesindeydi.Ne bi arayan ne eski başvurulardan bir haber vardı! sonuç mu sonuç yine hüsran makamlarında ezgiler çalıyordu !
Yok olum yok kabul ediyorum bugün bir başka başlamıştı ama diğer günlerden hiç bir farkı kalmamıştı ! Ümidimi yitirdim anlarda saatler artık düş kırıklığını gösteriyordu.
Başımı eğdim,dudaklarımı büktüm,ellerimi göğüslerimin arasına kenetledim,
kördüğüm yaptım ellerimi tıpkı kapanan talihim gibi,
sonrasında sitem dolu bakışlarımı sağa sola fırlatıp evin yolunu tutarken

'' Bugün de İş Bulamadım Anne''
diye dudaklarımdan ansızın süzülen cümleler durumumu anlatmaya yetiyordu...

Uzun lafın kısası;

İşsizlik zor bir zaanattır herkes bu yükü kaldıramaz,Kendine göre bir yaşam şekli,
kendince bir umut kırıklığı vardır bu işin. Aslında bu sorun başlı başına bir iş sektörü doğurmalıdır kanatimce.
Yani kısacası herkes beceremez işsiz kalmasını! Ondaki çaresizliği,dibe vuran acizliği, beyinden tüm organlara hızla ulaşan düş kırıklığını ancak çeken anlar !

Özgüvenin nasıl özünü terkettiğini en iyi ben orda gördüm,
çünkü ben hep oradaydım...